Effffe….effe langs komen, effe een mailtje schrijven, effe bellen, effe wachten, of effe een sms’je sturen.
Afgelopen week vertelde een zendelinge mij dat zij het erg moeilijk vond om weer aansluiting te vinden met de Nederlandse cultuur en het leven in Nederland. Toen ik doorvroeg wat dat dan precies was, was een van de dingen die mij raakte het woord: EVEN. Ze gaf dat alles om effe draait in Nederland. Iemand maakt even een afspraak om even langs te komen, want daarna moeten ze nog even naar iemand anders toe om daar ook weer even langs te komen. De dagen zijn vol gepland en we hebben vaak niet lang de tijd, maar eventjes kan dan nog net. Waar komt dit vandaan? We zijn druk, onze agenda’s zitten vol en ook onze privé afspraken moeten we plannen, soms zelfs maanden van te voren. En als we een feestje houden willen we dat graag lang van te voren aankondigen en ook graag weten van de gasten of ze dan komen of niet, want dan kan alles daar omheen gepland worden, zoals voldoende gebak, hapjes en eten. Het feestje duurt dan even, bijvoorbeeld van vijf tot negen of vanaf negen uur na de koffie. Alles is gepland en alles heeft een begin en eindtijd, zodat ook al onze andere dingen ingepland kunnen worden. Hoe moet dat voor mensen zijn waarbij tijd een veel minder belangrijke rol speelt in het dagelijkse leven en waarbij de agenda op zijn hoogst gebruikt wordt voor zakelijke afspraken? In Cambodja ging ik bij mensen spontaan op bezoek en kon je gewoon aanschuiven, welk moment van de dag het ook was en als het eten klaar stond at je een hapje mee, ondertussen gaat het leven gewoon door en doe je mee met het gezinsleven wat er ook op dat moment gebeurde. Je hoort erbij, het maakt niet uit wanneer je er bent. Het verschil is dat mensen er niet echt voor gaan zitten, als ze de was aan het ophangen waren, gingen ze door en help je mee de was ophangen, maar het is dan vaak ook niet even, het maakt niet uit, het komt altijd uit. Wat een verschil voor zendelingen die aan de ene kant Nederlander zijn, maar tegelijkertijd zo zijn verweven met een andere cultuur dat ze vervreemd zijn geraakt van hun ‘moeder’ cultuur. Het ‘even‘ brengt dan veel onbegrip, mensen hebben geen tijd, geen rust, en geen aandacht. Zijn mensen nog wel echt geïnteresseerd in mij en onze vriendschap of is het een schuldgevoel of plichtsgevoel dat ze nog even langs komen? Of is het iets wat zo verweven is in onze Nederlandse cultuur dat we even niet anders meer kunnen?